วันที่ 2 กันยายน 2564 สำนักข่าวต่างประเทศรายงาน รศ.นพ.ธีระ วรธนารัตน์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก Thira Woratanarat เกี่ยวกับสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 มีเนื้อหาดังนี้…
การมาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ว่า
“หากตัดสินใจนโยบายโดยรอหลักฐานวิชาการที่เผยแพร่ตีพิมพ์ ถือว่าโง่”
สิ่งที่ควรถามแหล่งวาทกรรมดังกล่าวกลับไปคือ
หนึ่ง ถ้าตัดสินใจนโยบายที่ส่งผลต่อชีวิตของทุกคนในสังคมโดยตรง มันยุติธรรมหรือไม่ ถ้าใช้ข้อมูลที่ไม่ได้รับการตรวจสอบกลั่นกรองและยังไม่ได้รับการเผยแพร่ให้สังคมได้รับรู้ รับทราบ และยังไม่ได้รับยอมรับ?
สอง หลักฐานวิชาการแพทย์นั้นมีการจำแนกความน่าเชื่อถือตามความเข้มแข็งทางวิชาการจำแนกตามรูปแบบการศึกษา โดยที่ความเห็นส่วนตัวของผู้เชี่ยวชาญจัดเป็นระดับที่น่าเชื่อถือน้อยที่สุด ดังนั้นการตัดสินใจนโยบายที่ส่งผลต่อชีวิตทุกคนในสังคมโดยตรง ควรใช้หลักฐานวิชาการแบบต่ำสุดหรือไม่?
สาม ผลลัพธ์ในการต่อสู้วิกฤติของแต่ละประเทศนั้นมีตั้งแต่แย่สุดไปดีสุด และเราเห็นได้ชัดเจนว่า ประเทศที่จัดการได้ดี ได้อันดับ ranking ในการจัดการปัญหาที่ดี ล้วนใช้ evidence-based policy making และข้อมูลการประกอบการตัดสินใจเชิงนโยบายต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของทุกคนในสังคมก็โปร่งใส เปิดเผย ตรวจสอบได้ มีแหล่งที่มาที่เผยแพร่หลักฐานวิชาการเป็นที่ยอมรับ ดังนั้นจึงต้องย้อนกลับมาถามว่า นโยบายและมาตรการต่างๆ ที่ทำมา มีลักษณะดังกล่าวจริงหรือ?
สี่ หากตัดสินใจโดยไม่อิงหลักฐานวิชาการที่ตีพิมพ์เผยแพร่ แล้วผลลัพธ์ในการจัดการวิกฤติกลายเป็นความสูญเสีย ทั้งในแง่เจ็บป่วย เสียชีวิต และผลกระทบต่างๆ มากมายมหาศาล เราควรเรียกการบริหาร และตัดสินใจดังกล่าวว่าอะไรดี? และควรมีการแสดงความรับผิดชอบเช่นไร?
เหนืออื่นใด เชื่อมั่นว่า กฎแห่งกรรมมีจริง จะช้าหรือเร็ว ก็หนีไม่พ้น
